Vroeger op school heb ik een handig trucje geleerd van de tekenleraar: je ogen zijn altijd ter hoogte van de horizon!
Sta je hoger, dan is de horizon ook hoger. Sta je lager…
horizon op de hoogte van je ogen
Bij deze foto kun je dus concluderen, dat de ogen van de fotograaf (eigenlijk het “oog” van de camera) op de hoogte zijn van de horizon, dus even hoog als bijna bovenaan het torentje op de koepel van dat gebouw aan de overkant. Op die hoogte snijdt de horizon namelijk dat torentje.
Op die manier kun je soms (je moet de horizon kunnen zien) bepalen op welke verdieping van een gebouw je bent (of waar de foto genomen is). Het wordt alleen lastiger als de horizon uit bergen bestaat.
Soms kun je op een foto in een appartement door het raam buiten aan de flat aan de overkant zien hoe hoog het appartement zich bevindt vanuit waar de foto genomen is.
Nog een leuk voorbeeld vormt het Burj Al Arab Jumeirah hotel in Dubai:
Bij de eerste foto stond de fotograaf op “de begane grond”. Bij de tweede foto stond hij al in een ander hoog gebouw. Bij de derde foto is de horizon zo hoog, dat je er vrijwel zeker van kunt zijn, dat de foto gemaakt is vanuit een vliegtuig, want het Burj Hotel is het hoogste gebouw ter wereld en er staat niet een ander gebouw in de buurt dat bijna even hoog is. De vierde foto is zeker vanuit een vliegtuig genomen, want het hele gebouw staat ruim onder de horizon.
In de kleine uurtjes kijk ik graag naar de Duitse televisie, vooral vanwege aardige films en interessante documentaires. Ook de praatprogramma’s zijn vaak de moeite waard.
Nu hoorde ik in allerlei van die Duitse televisieprogramma’s regelmatig een woord, dat ik verstond als “faxit”. Ik heb er heel wat op gepuzzeld om erachter te komen wat het betekent. Maar EUREKA!!! ik heb het: het is het woord “Fazit”, en dat komt uit het Latijn (facit) en betekent “samenvatting”.
Een paar jaar geleden had ze in het tv-programma “De wereld draait door” een top-3 gemaakt van de leukste YouTube-filmpjes die ze eerder dat seizoen aan de kijkers hadden getoond. Achteraf bleek, dat alle drie de filmpjes in scene waren gezet. Dat voelde als een forse teleurstelling, want een groot deel van het plezier zat in de spontaniteit van de getoonde gebeurtenissen.
Het is immers leuk als een vis nog nét voor die wordt gefileerd met zijn staartvin de visboer om de oren slaat. (De vis kwam uit de vriezer en was buiten beeld toen de staartvin tegen de wang van de visboer belandde.)
En die student die “toevallig” door beeld liep bij een opname voor een lokaal televisiestation veroorzaakte veel hilariteit toen hij met zijn hoofd tegen de zich sluitende deuren van de trein botste. (Ze hebben die scene een aantal keren opnieuw moeten opvoeren voor het goed genoeg was.)
En die vrouw die “spontaan” bij een straatinterview bekende, dat ze die ochtend door haar man anaal was genomen (‘in mijn poep”), speelde in feite mee in een grappig toneelstukje.
Allemaal in scene gezet dus! Maar je kunt je toch afvragen of dat erg is. Zolang je niet weet, dat het “nep” is, is het toch gewoon leuk? En bovendien gaat het over onschuldige zaken.
Maar ook bij de serieuzere aangelegenheden rijst steeds vaker de vraag: “Is het echt of nep?” We hebben tegenwoordig een bijna niet te stillen honger naar “nieuws”. Het nieuws moet snel zijn en steeds ververst worden. En ook als er eigenlijk even geen nieuws meer is, willen we toch op de hoogte gebracht worden van “nieuwe feiten”. Het gevolg is, dat er slordiger wordt omgegaan met nieuwsfeitjes.
Als voorbeeld geldt, dat we graag op de hoogte blijven van het aantal doden bij zoiets als een ongeval of aanslag. Dat dat aantal dodelijke slachtoffers dan in de loop van de dag oploopt, is begrijpelijk. Maar dat het aantal even later ook weer daalt, is niet logisch te verklaren. Waren de journalisten iets te voortvarend? Controleerden ze hun bronnen niet goed?
Het waarheidsgehalte van dit soort nieuws neemt af.
Niet alleen wordt het nieuws slordiger, maar er wordt ook nieuws gecreëerd. Als bijvoorbeeld politici niet genoeg aandacht krijgen, zorgen ze vaak voor een opvallende actie, die door de media als nieuws wordt opgepakt en verkrijgen ze alsnog de aandacht die ze misten. Ook bedrijven suggereren vaak dat iets nieuw is om zo de aandacht op hun product te kunnen vestigen. Ook daarbij is steeds vaker de vraag, of het wel “waar” is.
Als in Noord-Korea de parmantige foto’s van militair machtsvertoon worden gephotoshopt, dan reageren wij verontwaardigd. Wat worden die armen mensen in dat land voorgelogen! En wat probeert die dictatuur ons voor te liegen. Maar wij trappen daar niet in.
De waarheid is, dat wij zelf dag in dag uit bestookt worden met subtiele leugens die onze mening manipuleren, die ons aanzetten tot bepaald (koop-)gedrag of die er zijn voor ons amusement.
We hebben de neiging om te verwachten dat we op de hoogte zijn of worden gebracht van “de waarheid”. En het is duidelijk, dat dat maar al te vaak niet het geval is. Maar je kunt je ook afvragen of dat belangrijk is. Wat maakt het uit voor die eenvoudige boer in Noord-Korea of het militair vertoon op de foto’s nog wat wordt aangedikt? Wat maakt het uit, dat wij denken dat die vis in een laatste poging tot rebellie de visboer in het gezicht slaat? Het leven gaat door…
En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren. Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige, en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Volgens mij is het volkomen logisch dat in een uitdrukking als “voor elkaar” de nadruk op de laatste lettergreep komt te liggen. Het is immers geen usance om een voorzetsel de nadruk te geven. Behalve wanneer je specifiek een onderscheid wilt maken qua voorzetsel: “We doen dit niet tégen elkaar, maar mét elkaar!”
Toch hoor ik sinds een jaar of tien steeds vaker “vóór elkaar”, “mét elkaar”, “ín elkaar”, etc.
Mijn eigen observatie leert me, dat aanvankelijk dit gebruik van verschuiving van accent uit een specifieke hoek van ons land leek te komen: Friesland. Misschien komt het ook voor in de andere noordelijke provincies. Maar van daar lijkt het zich in ieder geval als een inktvlek te verspreiden over de rest van Nederland.
Toen ik nog een kind was, vertelden mijn ouders mij, dat man en vrouw één zijn. Dat klonk toen volkomen logisch: als twee mensen van elkaar houden, gaan ze in elkaar op, versmelten ze als het ware met elkaar en vormen zo een eenheid.
1 + 1 = 2
Maar toen ik 25 was en al enige ervaring met relaties had opgedaan, dacht ik er toch al snel anders over. Ik vond toen dat een man en een vrouw in een relatie gelijkwaardig zouden moeten zijn. Samen, maar wel naast elkaar. Niet versmolten met de ander, maar nog altijd met de eigen identiteit.
1 + 1 = 3
Toen ik 50 was en heel wat relatie-ervaring rijker vond ik, dat een relatie meer zou moeten zijn dan alleen maar de optelsom van twee mensen. De waarde van de relatie zit juist in de meerwaarde. Anders gezegd: in een relatie zouden twee geliefden het beste in elkaar naar boven moeten halen. Tja…
Het moet 1975 geweest zijn. Twee vriendinnen gingen samen op vakantie. Dat wil zeggen: de één mocht mee met het gezin van de ander. Het reisdoel was Zuid-Frankrijk. Daar aan de Côte d’Azur genoten de meiden (beiden een jaar of 16 oud) van hele dagen op het strand, van diepzeeduiken, van uit eten en van de discofeestjes op het strand.
En natuurlijk werden ze allebei verliefd, ieder op een eigen charmante Fransman, de een nog knapper dan de ander. De communicatie in hun beste schoolfrans verliep moeizaam, maar aangezien ze toch de tijd voornamelijk doorbrachten met tongzoenen, was een goed gesprek met hun vakantievriendjes van ondergeschikt belang.
Overdag moesten deze Fransmannen werken. En ze hadden niet zomaar een baantje. Ze waren beiden tandarts, zo hadden ze de vriendinnen bezworen: “Nous sommes plombiers.”
“Ze plomberen! Het zijn tandartsen!” giechelden de meiden tegenover elkaar. Het was pas na deze hete vakantie dat ze op school nog meer Franse woordjes leerden. Het was niet eens een teleurstelling. Ze schoten er juist van in de lach. Daar stond het duidelijk in de vocabulaire: plombier = loodgieter!
